Zitten we lekker voor de camper aan het pohara beach, komt de buurman even buurten. Hij komt uit Auckland en is hier samen met zijn vrouw. Begonnen gelijk over hoe mooi het hier is. En vertelden waar ze al geweest zijn. Das mooi, want we hebben een paar bezienswaardigheden van hun overgenomen.
Op het eind van het gesprek, maakte de buurman nog de opmerking, Oh Abel Tasman is a dutch guy!
Het was een vermoeiende trip om hier te komen. We maken nogal wat kilometers. Dit eiland lijkt zo klein niet meer. Het duurt ook best wel even om ergens te komen, je moet altijd wel een paar bergen over of door een pas heen. Het laatste stuk moesten we een berg over in de mist, regen, nat en stijl! Dat vergde flinke concentratie van mij en doorzettingsvermogen van woody.
Maar nu zitten we dan werkelijk aan het strand. Er zit nog een haag tussen, maar ben je 2 meter 60 dan kijk je zo op het strand. 20-meter en je bent er. afhankelijk van het getij is het 60 seconden tot in het water of 30 seconden. Na een dag reizen, doen we meestal niets, kijken we even in de brochures en lonely planet om te zien wat er te doen is. zodat we de volgende dag en de daarop volgende weer een stukje New Zealand snuiven.
Heb vandaag contact gehad met de thuisblijvers en wat mails doorgenomen.
Er komt nog een rekening aan zag ik. Ergens in mijn mail lees ik “Hoop dat de reis je brengt wat je nodig hebt en dat je kan zijn en accepteren van al wat er is (er is namelijk niets anders). Dat zet me toch weer aan het denken, en mijn hoofd was net leeg! Het leidt tot twee vragen
- Leer ik “al wat er is” te zien?
- IIs meer dan ik kan zien?
Dit komt nog wel aan de orde verderop in mijn beleving. Het boek heb ik inmiddels uit en ga nog een 3-tal hoofdstukken teruglezen. Ik ervaar het als een inspirerend boek en bied handvatten om de toekomst, in dit geval mogelijk mijn toekomst een andere wending te geven.
Een nieuwe dag breekt aan. was weer op tijd wakker. De zon is gaan schijnen. Mooi zo, dat geeft ons in ieder geval weer het plezier om buiten te gaan wandelen en ontdekken.
Vandaag op het programma wat boodschappen, want dat blijft maar doorgaan, en een wandeling naar de rawhiti caves. Een wandeling van slechts 3,5 km waarvan 2,5 km klimmen en klauteren.
Een uitdaging dus! Is een wandeltrack dus goede schoenen aan goed gekleed en aan de gang. Het duurde even voordat we de track hadden gevonden maar we waren daar aangekomen.
Wat een tocht! Het vergde al snel behoorlijk wat inspanning. Het weer was perfect, dwars door de bossen, of jungle zou ik het noemen. Ik voelde mij al een echte Steve! Hier en daar een pad maar soms was het ook gewoon weg.
Een gevaar echter was dat de track erg modderig en dus ook glad was. Een dag eerder had het geregend, en dat merkte je dus ook! Hoe hoger we kwamen hoe meer zorgen ik me maakten om weer beneden te komen. Hier en daar al glibber partijen.
Gedurende de klim had ik het gevoel alsof we de weg gewezen werden door de vogels aldaar. sierlijke vogeltjes, alsof ze dansten in de lucht. Ik dacht terug aan de rol van vogeltjes in de diverse Disney teken films.
We wandelden met ons 2-en en waren echt helemaal alleen daar op die berg. Het gaf een machtig gevoel, maar waren ook op elkaar aangewezen, en hielden elkaar goed in de gaten.
Er is een moment aangebroken, dat de risico’s zwaarder gingen wegen dan het einddoel. De focus ging van omgeving naar waar we onze voeten neer gingen zetten en waar we onze handen plaatsten.
En dan hadden we het nog makkelijk, want we gingen naar boven. Uiteindelijk besloten om toch weer aan de afdaling te beginnen. Ik ben nog een 2 honderd meter door geklommen om te kijken of we bijna bij de grotten waren. Niets dus.
Gezamenlijk met uiterste voorzichtigheid weer de afdaling ingezet. Af een toe een shit, oeps en een kleine glijpartij. Geen oog meer voor het moois om ons heen, maar wel af en toe een vogel om ons heen de weg wijzend. Bij de droog liggende creek konden we onze rug weer rechten en lachen. Nog een km langzame daling waarbij we enorm genoten van de enorme mooie tocht! en elkaar !De volgende ochtend was het grijs in de lucht. Toch even gekeken naar de weersvoorspelling, deze dag staat het kajakken op zee en langs de kust op het programma.
Natuurlijk zegt het internet dat golden bay, abel Tasman park, de plek is om het te doen. Ik zal het niet bevestigen, in Noorwegen ge-kayak in fjorden en op een gletsjermeer. En met deze kusttocht, zijn het nu 3 fantastische omgevingen.
Het weer was ons goed gezind. bewolkt ja, wind ook. maar droog en niet koud. De kust was goed en helder te zien, Natuurlijk voeren we dicht langs de kust afwisselend met rots partijen, en stranden, bergen. Deze afgelopen weken geniet ik van zoveel mooie omgevingen. Tui, onze gids, vertelde ons over de omgeving, en gaf wat geschiedenisles over abel Tasman.
Ze zorgde ook voor een bak koffie en chocola en een NZ hapje. Erg lekker, en met zijn 3-en was het gezellig! Toch heeft dat wel wat wanneer het toeristenseizoen voorbij is. Je krijgt alle tijd van guides om rond te kijken, en om te praten.
Bij terug komst, stond er nog een reis voor de boeg. Na koffie en een lunch zijn we weer gaan rijden, een tocht van 230 km door bergen en dalen. Duur 5 uur! Naar Picton, onze laatste bestemming op het Zuidereiland.