Een hotelkamer in Almere 8:30 in de avond op zondag. Ik lig op mijn buik op bed met de laptop voor mij. Bedenken wat ik achtergelaten heb. Ik ben inmiddels vertrokken uit Griekenland.
Werken en wonen in griekenland heeft een hele andere impact dan een vakantie van 2 weken aldaar. Ik ben opgegaan in Griekenland om te “culturen” en ik heb het ook mogen ervaren. Ik heb er voor een kleine periode deel uit van mogen maken.
Schijnbaar ben ik erg noord europees, iets waar grieken een onderscheid in maken. Europa bestaat vooral uit het noorden en het zuiden. Dat is wat mij regelmatig werd voorgehouden. Ik heb in ieder geval mijn best moeten doen om het ritme van leven van de grieken te kunnen adopteren, de grieken te leren begrijpen en te voelen. De trots bij dit volk wat door de historie heen in alle mythes en legendes word voorgespiegeld, wordt niet als zodanig ervaren door mij. Ik zie het niet.
Ik zie eigenlijk vooral een vorm van verslagenheid, het niet meer kunnen opstaan na het vallen. De griekse taal is iets waar grieken telkens op terug komen. Een nationale trots zo het lijkt.
Ik moet mijzelf en ook jou als lezer van deze post, wel blijven voorhouden dat dit mijn perceptie is. Of het daadwerkelijk ook zo is, dat laat ik aan bevoegden over om er antwoord op te geven, of anders het internet raadplegen.
Mijn leven kenmerkt zich door het vele starten en stoppen. Eigen maken en weer achterlaten. Veranderen. Ik ben er zelfs misschien wel handig in geworden. Nu ik het zo verwoord, komt de vraag boven drijven of mijn leven een oppervlakkige is. Of ben ik aan het groeien. Iets om nog eens met mijn griekse vrienden over te filosoferen.
Hoe dan ook, nu heb ik Griekenland achtergelaten. Een ontheemd gevoel bekruipt mij nu ik even in Nederland ben. Geen eigen plek, met rugzak heen en weer van hotel naar vrienden, familie en kinderen. In mijn hoofd druk met een nieuw verblijf en werk zien te vinden.
Gelukkig nog wel tijd om wat ik achtergelaten heb te herinneren en te koesteren.