Stralende woorden, woorden van licht, met ritme en muziek, dat is wat poëzie is. Een citaat van een franse dichter genaamd Théophile Gautier. Waarom haal ik dit citaat aan (ik moest het eerst opzoeken), het is simpelweg omdat ik een opening wilde vinden om het ritme dat ik heb gevonden aan te halen in deze post.
Het ritme in mijn hoofd en lijf is er. Op mijn werk ben ik gesetteld. Parttime werken van 2 tot 6. 2 uur per dag lopen, 11 km in totaal. Roulatie in de werkzaamheden om het interessant en zinnig te houden. En werken aan verbeteringen in het werk. De mensen die ik door mijn werk tegenkom, zijn de woorden en muziek. En dit alles bij elkaar is poëzie?! Met genoeg inbeeldingsvermogen kan je het zo noemen.
Nu bijna 2 maanden verder en de stormvloed van nieuwigheden, emoties enigszins voorbij en verwerkt zijn, open ik mijn ogen voor andere zaken. Wijken mijn eerste indrukken over Athene af van wie zij (Athene) werkelijk is? Ik kijk wat meer rond in mijn woonomgeving. Ik vind het nog steeds te druk maar misschien is dat slechts mijn perceptie. (ik heb wellicht een ander referentie kader). Ik vind het zelfs raar om te realiseren dat het kamp Eleonas eigenlijk meer rustgevender op mij overkomt.
Ik moet echter toegeven dat waar drukte is er ook veel energie is en er duidelijk dingen gebeuren. En dat is waar ik mij nu zo langzamerhand op richt. Als werken op het kamp het doel is, dan moet ik oog hebben voor de route er naar toe. Ooit heb ik geschreven om buiten de gebaande paden te kijken. druk druk Dus ook nu, niet alleen vooruit met focus op het doel, maar om je heen kijken en zien wat je passeert. Voor dat je het weet is het voorbij!
Elk jaar op 25 maart staat Athene stil voor de Griekse Onafhankelijkheidsdag, die het begin van de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog in 1821 herdenkt. Voor mij een werkdag maar voor de Grieken een nationale feestdag en dus vrij.
In de ochtend werd ik al wakker geschud door gevechtsvliegtuigen en helikopters. En dat een aantal keer. Derhalve verslapen zou echt niet gebeuren. Onderweg naar kamp Eleonas blijkt dat alle straten en wegen in het centrum afgesloten te zijn. Op kruispunten staan er agenten om eventueel verkeer om te leiden.
Ik kom onderweg een deel van de parade tegen en ben blijven staan om het te aanschouwen. Geen tanks en ander wapen vertoon maar vooral militaire eenheden die zich presenteren en marcheren.
Ik sta tussen de Grieken die met eerbied luisteren naar de muziek en kijken naar het bergen van de vlag horende bij een militaire eenheid.
Iets verder gelopen en vervolgens zie ik een kilometers lang rij met allerlei verschillende eenheden, netjes en strak in gelid. Helaas niet echt tijd om meer van de parade te zien, wat ik vooral ga missen is de presidentiële garde.
Tijdens mijn wandelingen zie ik ook de restanten van een wekelijkse markt. Deze markt is in de buurt van kamp Eleonas. Ik zie mensen en gezinnen die zo het lijkt, dakloos zijn, de restanten in brand steken. Het is een arm stadsdeel van Athene waar de vluchtelingen vooral hun groenten en fruit halen. Maar ook de mensen die hun koopwaar aanprijzen hebben weinig middelen. Etenswaar wordt verkocht vanuit pick-ups met een raamwerk op de laadbak waarop onder een dak-zeil hun kinderen verblijven. Alsof het hele gezin de markt “draaien”
Elk vrij moment (weekeind) probeer ik wat groen te vinden. Hier en daar een park(je). Wat was ik verwend met al het groen in Nederland. Ja zelfs al het groen in Almere! Ik kan ook wel naar de omringende bergen gaan, maar dat heb ik nog niet gedaan.
Ik ben de historische plaatsen gaan ontdekken en probeer in te beelden hoe het verleden was hier in Athene. Hoe de legenden zijn ontstaan. Inbeelden hoe de ruïnes weer in de oude glorie herrezen zijn. Tja dat lukt mij niet zo goed. Vast ook door al het steigerwerk. Aan de voet van de Akropolis gestaan. Eigenlijk de beste plek voor het gepeupel van vroeger naar boven te kijken. Iets verheven en onbereikbaar.
Er zijn volop kerken en het nationaal Archeologisch museum. De kerken waarin ik heerlijk een serene plek vind, en de pracht en praal, wat de protestantse tak van het christelijk geloof heeft afgezworen. Het staat echter in schril contrast met realiteit die de wekelijkse markt en haar restanten optekent.
En dan nog de plekken waar het schijnbaar allemaal om draait, Plaka en Monesteraki. De winkelstraten, eetgelegenheden, het bruisende leven. Iets wat er min of meer modern uitziet aan de voet van de Akropolis. Hoe goed ik ook mijn best doe om de drukte weg te denken, het lukt mij niet. Ik ben de drukte ontvlucht. De Albert Cuyp markt is dan nog een oase van rust!
Mijn eerste indrukken houden nog wel stand, maar ik zie wel parels.