Mijn werk zit erop. Voor de laatste keer “closing in 5” te horen gekregen. Na 3 maanden heb ik het kamp verlaten. In het begin hield ik nog rekening met een eventuele verlenging, maar dat gaat niet gebeuren. Het werken op het kamp, daar kan ik nog wel wat maanden mee doorgaan, maar het wonen in Athene, drukt op mij als de wereldbol op de schouders van Atlas. Wanneer dit geroezemoes in mijn hoofd aanblijft, kan ik mijn indrukken en ervaringen die ik dagelijks op doe tijdens werk niet verwerken. En eerdere ervaringen leert mij dat dat niet goed is voor mij. Ik kan niet zonder een omgeving met rust.
Heeft mijn doen op het kamp kunnen voldoen aan de hulpvraag van de vluchtelingen? En in welke mate heeft het iets gedaan met mij, als persoon? Via w(h)at(s) appjes met Anke heb ik al een voorschot genomen op mijn zelfreflectie. Alsof we gewoon weer aan tafel zitten aan de lunch in almere. We hebben kunnen vaststellen dat de beeldvorming over mijzelf en hoe ik denk en voel over verschillende zaken, aan verandering onderhevig blijken te zijn. Ben ik gegroeid als persoon? dat valt nog te bezien. Ben ik een Rob 2.0 geworden? nee, ik denk eerder aan een tussenrelease 1.8.8.
Met een paar vluchtelingen heb ik wat meer diepgaande gesprekken. Het zal ook niet verbazen dat deze mannen deelnemen aan de men’s discussion group. Het contact met hen zal na mijn vertrek wellicht nog wat na echoën. 2 van hen probeer ik nog wat aan te reiken met de hoop dat ze verder kunnen. Ik doe dit op een voor mij kenmerkende wijze, Ik vertel hen wat voor mij werkt of kan werken. Het is dus geen advies hoewel sommige van hen graag horen wat ze moeten doen.
Ik ben niet meer verbonden aan project ELEA. Wat nu naar deze mannen gaat is op persoonlijke noot omdat ik om hen geef. Met de hoop dat zij meer controle kunnen nemen over vervolgstappen. Ik geloof er graag in dat ik hen daadwerkelijk ergens mee heb kunnen helpen.
Deze laatste weken heb ik meerdere malen aan een aantal vrijwilligers iets van mijn levensverhaal gedeeld. Om uiteindelijk te komen bij het antwoord op hun vraag, wat brengt jou hier in het kamp. Ze waren geïntrigeerd door het feit dat ik begonnen ben aan een 10 jaar durende reis van wonen en werken. Het is mooi te merken dat het voor hen als een inspirerend verhaal wordt gezien. Het leidde zelfs tot spontane omhelzingen of knuffel zoals je wilt. Heidi, bij het afscheid “Ohh your are the hugging type” en Ben vroeg letterlijk, “may I hug you”
Met het formele afscheid tijdens de week meeting, zijn er bij sommige staff members wat traantjes gevallen. Ze hebben hun best gedaan om mijn aanwezigheid op het kamp te beschrijven en er betekenis aan te geven. De kern van hun samenvatting is rust, overzicht, doen en inspiratie. Uiteraard had ik mijn woord ook klaar. Dit keer niet zo langdradig zoals mij eigen is 🙂 Ik heb mijn levens moto gedeeld zijnde;
Ik leef elke dag alsof het mijn eerste is
Na afsluiting kwamen er verschillende vrijwilligers die wilden weten hoe ze mij kunnen volgen, al hogelijk verbaasd dat ik niet aan social media doe. Ik heb ze deze weblog (de Engelstalige) aangeboden en mijn mail adres.
Ik geloof terugkijkend dat ik toch vooral iets van betekenis heb kunnen zijn voor de jong volwassen. Zowel vluchtelingen als vrijwilligers. Misschien wel een beetje het vadergevoel.
Mijn verblijf hier in Athene heeft naast het vluchtelingen kamp nog een andere wereld geopend. Niet die van mythes en legenden maar van Artists! Beeldende kunstenaars, uitvoerende kunstenaars, schilders, knutselaars, dansers, schrijvers dus artistiekelingen. Zoals ik deze kunstzinnige wereld ervaar is het niet alleen exposeren van hun creaties maar ook exposeren, blootstellen van hen zelf.
Een ieder die ik heb ontmoet, laat zich nog meer zien en horen dan ik. Het knuffelgehalte is enorm en iedereen lijkt iedereen te kennen. Netwerken is schijnbaar ook een deel van hun DNA. Ze proberen ook zoveel mogelijk mensen tegelijk aan te spreken. Ze maken ook volop gebruik van social media, internet en alle ander denkbare middelen. Deze wereld heb ik vol verwondering aanschouwd en ervaren.
Heeft mijn fysieke gesteldheid nog wat te stellen gehad tijdens mijn werk? Die is naar mijn mening in prima conditie gebleven. Een snelle berekening leert mij dat ik zo’n 1000 km heb gelopen. Voor een 50 plusser kan het er goed mee door.
Wat heb je een zachte huid, hoe komt het dat je zo energiek bent, hoezo oud? je lijkt net een militair, je komt altijd wandelend. Genoeg opmerkingen die aangeven dat het allemaal wel goed zit. Ik verlies ook wat overtollig gewicht en omvang.
Ok, Ik ben niet een jonge god, maar om een beetje aan te sluiten bij mythes en legenden, ik voel mij wel een beetje een oude god 🙂
Nog voor mijn laatste werkweek kwam het gemis van dierbaren nog eens sterk naar boven. Ik heb met Andrea contact gehad en ze voelde zich niet goed. Tijdens onze chat kwam het besef dat bijna 3000 km wel een grote afstand is. Het is een gemis, dat ik niet even in de auto stap om er te zijn. Ik heb zeker wat achtergelaten met mijn vertrek.
Zal ik ook de mensen hier in Athene missen? Ik ben begaan met de vluchtelingen. Ondanks een paar persoonlijke contacten, is het allemaal behoorlijk anoniem. Ik denk dat missen voortkomt uit geborgenheid, vastigheid. En dat heb ik in zo een korte tijd hier niet kunnen neerzetten. Ik ben slechts “hulpverlener” geweest vanuit een goed hart. Het voelt als een teleurstelling in mijzelf.
Twee jaar bij Kwintes.nl voelt zo veel anders aan. Met regelmaat denk ik aan deze jongeren en mis hen.
In het licht van het afsluiten dat gepaard gaat met openbaringen over mijzelf en anderen, luister ik naar revelations van Carlos Santana.