Het jaar is mij voorbij gesneld. Het bewust willen zijn van momenten glipt af en toe uit mijn handen. Een gevalletje van door de bomen het bos niet meer zien. Ik maak veel notities maar als ik niet de tijd neem om te schrijven, worden ook mijn notities onduidelijk. Ik mis vooral de emotionele lading in mijn notities.
Er staan titels van muziek in mijn notities maar weet niet meer waarom. Kan slechts gissen dat ik mij melodramatische voelde.
Ik kijk terug op het jaar 2019. Griekenland, vluchtelingen kamp Athene en boeren in Lagonisi. Mijn rekening geblokkeerd terug naar Nederland, Later bankpas geblokkeerd. Nu een kleine leef- en zorggemeenschap in PE. Mijn gedachten dwalen nog verder terug. Het moment waar mijn vandaag de dag, voor het eerst handen en voeten kreeg.
Hieruit is mijn nieuwjaarsgroet gekomen welke ik als kaart naar enkele mensen heb gestuurd. Naar hen die niet weten waar ik rond hang.
Verheugd over mijzelf dat ik nog niet vergrijsd en vastgeroest ben durf ik mij te laten verrassen door wat mij dagelijks overkomt. Het is heerlijk te ervaren en ook oog voor te hebben. Wat ben ik blij dat ik niet gelimiteerd ben door mijn zogenoemde levenservaring.
Na 2 maanden werken en wat meer beleving bij Maranatha, stelde ik mijzelf de vraag of het wel iets voor mij is. Ik heb eerst opgezocht waar het woord Maranatha vandaan komt. Wikipedia geeft het volgende weer…
Het christen zijn speelt hier een voorname rol. De organisatie en dus ook de bewoners focussen zich er op. Het lijkt erop dat men alle antwoorden vind in het Woord. Wanneer ik door mijn lesmateriaal blader wat ik volgend jaar ga geven aan de jongeren en oudere bewoners, is er niets terug te vinden over God of wat het NT schrijft.
Het lesmateriaal daagt uit tot gedachten en beeldvorming over ik jij zij wij. De maatschappij waar ze deel vanuit willen maken. Het Geloof in henzelf en omgeving en het schrijven van eigen NT.
Langzamerhand leer ik mensen. In een omgeving als hier zou ik denken dat zij hoop vinden. Misschien kom ik daar bedrogen in uit en de mensen ook. Een paar wijzen naar hun omgeving waar ze voorheen in verbleven. Een verleden dat als een steen om hun nek hangt. Elk verhaal kent pijn en bij een aantal is die nog zeer aanwezig. Sommigen ervaren Maranatha als niet veel beter dan waar ze voorheen waren en praten over vertrek. Het huis of thuis gevoel wordt door hen niet als zodanig ervaren. Geen heil meer zien in verblijf en herstel alhier.
Hier over pratend met hen, lijkt het ook op fluisteren. De discretie druipt er van af. Ik voel een aanwezigheid van discipline. Welhaast een streng regime. Gesprekken worden soms afgebroken omdat ze niet in de problemen willen komen. Ze praten te lang met mij. Het suggereert derhalve dat er een vorm van controle heerst.
Ik ben een keer gaan borrelen bij mij in een restaurantje. Zij moesten voor 20 uur thuis zijn. Dat roept toch wel wat vragen en gedachten bij mij op.
Met dit in mijn achterhoofd, heb ik een antwoord op de vraag die ik mij zelf stel. Juist door het delen van hun verhalen en beleving positief of negatief, heb ik het gevoel hier op mijn plaats te zijn. Ik maak deel uit van hun omgeving, hun leven. Ik kom hier graag terug en ik moet hier terugkomen.
16 December was veel drukker dan anders hier in Humewood. Files, toeterende auto’s en veel gebral. Later ging er ook nog eens vuurwerk de lucht in. Ik heb opgezocht waar het om ging. Day of Reconciliation Ik probeerde die avond te slapen maar het feest gedruis en vuurwerk hield mij wakker.
De volgende dag op mijn werk werd mij gewezen op het feit dat ik mijn kans gemist had. 16 December is een typisch Zuid-Afrikaans feest. Als je dan toch niet kan slapen dan kan je net zo goed mee feesten. Daar hadden zij een punt!
Kerst is aangebroken. Advent is geheel aan mij voorbijgegaan. Ik heb mij laten herinneren aan de kerst periode omdat er in winkelcentrums kunstkerstbomen staan. Het is hoog zomer hier. Ik heb er moeite mee om die kerstsfeer te proeven.
We hebben een houten kerstboom gezet. Om enigszins in de sfeer te geraken. Mijn eerste kerst in de zomer met, anderen! Ga ik nu begrijpen wat kersttijd impliceert. Zal ik de true spirit van kerst herkennen.
Ik ben naar het vrijwilligershuis geweest met de familie van Maweto en Jacco. Ik heb ook meegewerkt aan de maaltijd. Het ligt voor de hand, ik heb mij gestort op indo style food. Het was wel simpel. Uiteraard ben ik een dag eerder al de keuken in gestapt.
Bij het opdienen heb ik een woordje mogen doen over wat er gegeten werd en was in mijn nopjes over de niets dan lovende kritiek 🙂
Bijzondere was het dat Lulu de matriarch van de familie en ik samen naast elkaar aan tafel zaten en in een bijzonder ontspannen en fijn gesprek zijn geraakt. Cultuur gebonden houdingen waren helemaal verdwenen. Zij voelde net familie.
True spirit? Ik denk dat ik nog even moet gaan onderzoeken wat dat nou is, voordat ik het kan herkennen. Misschien moet ik nog een keer Scrooge gaan zien. Het is vooral gezellig, warm en een prima samenzijn geweest. Koken en eten blijkt nog maar eens te verbinden.
In mijn notities kwam ik tegen dat ik aan het staren was naar een vol taxibusje hier. Ik verbaas mij al een poos over hoe men zich vervoerd. Gezinnen op een scooter op Bali. Op Fiji ook busjes gezien die nog al eens vol waren gepropt met passagiers. En nu zover ik het kan weten, spant Zuid-Afrika (PE) de kroon. Het is wel een Guinness book of records vermelding waard. Ik heb er geen foto gemaakt maar het is in het lokale nieuws geweest