Heeft iedereen dat? Hoe dichter je bij de nieuwe bestemming aan komt, hoe sneller je de huidige bestemming wilt achterlaten. Een kwestie van I’ve seen it all. Het lijkt mij niet. Ik wil wel dolgraag starten met waar deze 4 maanden om draait. Werken, deel uit maken van een gemeenschap, betekenis voelen. Die fundering leggen voor mijn richting die ik wil opgaan eenmaal terug.
NZ ligt in mijn hoofd weer achter mij. In Auckland in een B&B. Vandaag naar een rugby wedstrijd, morgen wandelen en naar ons gastgezin. Zondag, rustdag. Een beter moment dan nu is er niet om mijn indruk te geven van NZ. Woody is weer terug bij zijn eigenaar, hij heeft prima zijn werk gedaan en wij zijn schadevrij door het mooie NZ getrokken.
De laatste dag met woody hebben we aan het strand gevierd. Waihi beach, heerlijk rustig op ons gemak ernaartoe gereden, bij aankomst eerst in zee gedoken met wetsuit en bodyboard. daarna lekker chillen, en ’s avonds een aanbieding van de dag gegeten bij een knus strand restaurant.
Twee verschillende eilanden gezien. Het Zuidereiland vergelijk ik met Scandinavië. dun bevolkt, veel natuurschoon in allerlei vormen. Een plek om alles te vergeten, te verdwalen, te rusten en te reinigen.
Alsof het zo heeft moeten zijn, is Christchurch het referentie kader, om te kunnen genieten van zoveel moois. Heb mogen zien, de kracht van moeder natuur en haar gevolgen, en even verderop het overweldigend en tegelijkertijd zacht karakter van haar.
Het Noordereiland is anders. landschappen zijn anders, een mix van natuurgeweld en gecultiveerd. Het is niet zo hoog, het is niet zo diep, Vermoeiend genoeg overigens als je gaat wandelen 😉
Vergelijkbaar met het Ardennen gebied richting de moezel in Duitsland. Het natuurgeweld laat zich zien door het vulkanisch gebied. Stoom, hitte, een ander kleurenpalet dan we gewoon zijn.
Als ik iets van hoogtepunten zou kunnen aangeven, of momenten die een indruk op mij hebben achtergelaten, gedurende dit deel van mijn reis, dan zijn dat, Christchurch, canyoning, Wai o tapu, Rawhiti caves.
Ik die iets van cultuur probeer te snuiven, had mijn pijlen gericht op de autochtone New Zealander, de Maori, maar kwam bedrogen uit. Jawel ik heb iets meegekregen, maar … ik zie dat meer als een krampachtig vasthouden van hun gebruiken, rituelen en taal. En eigenlijk is dat triest. Ik kan mijn gevoel niet onderdrukken denkend dat dit land zijn oorspronkelijke bevolking onderdrukt.
Ik heb de “moderne” New Zealander ook mogen ontmoeten. Allen wonend hier in NZ voor meer dan 15 jaar. Verlichtende gesprekken mee gevoerd. Over de autochtone bevolking en hun onderdrukking. Ik sprak een zuid afrikaan (een psychiater) hij vreesde voor apartheid achtige situaties die dreigen te ontstaan.
De migranten zoekend naar een plek waar ze hun leven kunnen leiden. Min of meer een moderne individuele kolonisatie. Ver weg van de westerse wereld.
Ze geven nu eigenlijk allemaal aan dat ze worden ingehaald door het leven wat ze eerder achterlieten. Dat zet je te denken niet ? Het geeft in ieder geval mijn zoektocht voor verandering extra input en inspiratie. Als souvenirs heb ik een aantal dingen voor mijzelf gevonden, gegeven;
- Ik heb het boek uitgelezen en zie dat je je eigen toekomst kan schrijven.
- Ik heb de film the Croods gezien en zag hoe je je eigen herschreven toekomst tegemoet kan treden
- Ik luisterde tijdens mijn momenten van alleen zijn naar “I’m not afraid”
En weet waar ik mijn inspiratie vandaan kan halen.Een ander soort souvenir dan je mag verwachten.