Ik ben zo een type die vaak in de spiegel kijk. Een vertrouwd gezicht, die mij allerlei dingen verteld. Ik geloof dat in het woordenboek het woord geweten wordt gebruikt. Afwegen dat wat ik doe ook juist lijkt in mijn hart. Wat ik goed doe en wat niet goed is. Het is iemand die mij bewust maakt van mijzelf. Deze afgelopen week heeft geleid tot overuren van spiegelen en geweten.
Elke dag bestaat er een activiteiten / werk schema, en daar schrijf je op in. Ik doe alleen activiteiten die tussen 14:00 en 18:00 gedaan worden. Mijn hoofd en lijf hebben niet genoeg energie meer om een werkdag tot 21:00 te kunnen doen. Er komt af en toe wat overwerk aan de pas maar ik probeer dat zoveel mogelijk te vermijden.
Na een week rondgekeken te hebben in allerlei activiteiten, zijn er voorkeuren naar boven gekomen wat ik het liefst doe. En natuurlijk ook werk wat ik niet wil doen. Dit onderscheid is ontstaan vanwege werk situaties waarin je terecht komt.
3 maal heb ik in een kleding distributie winkeltje gestaan tijdens de drukste tijd tussen 4 en 6. Niets meer dan een kleine porto cabin, wat vol hangt met kleding en schoeisel. Er zijn een aantal regels, zodat kleding eerlijk verdeeld wordt.
- Bewoners moeten een afspraak hebben gemaakt alvorens kleding te mogen uitzoeken. Ze krijgen hier voor een afspraken kaart.
- Ze mogen ook maar 1 set kleding (broek, trui, schoenen, shirt, sokken etc) uitzoeken per persoon. Het aantal personen staat ook op het afspraken kaartje.
- De personen moeten ook allemaal aanwezig zijn. Indien niet, dan mag er alleen kleding uitgezocht worden voor de personen die er zijn.
- Na kleding te hebben uitgezocht wordt er een nieuwe afspraak gemaakt voor over 4 weken.
- Daarnaast mogen kinderen niet zonder begeleiding van een ouder in de container komen.
Afspraken worden opgeslagen in een afspraken sheet. Komt de afspraak op de afsprakenkaart niet overeen met wat in de sheet staat, kan er geen kleding worden uitgezocht en moet er een nieuwe afspraak gemaakt worden. Ik heb geen ervaring in de retail business, ik heb geen idee hoe om te gaan met klanten en al zeker niet met ontevreden klanten.
Dagelijks komt het voor dat bewoners met vervalste afspraak kaarten kleding komen halen. Bij controle blijkt dat de afspraken kaart niet overeen komt met de sheet. Wanneer ze dus weggestuurd worden, krijgen wij eerst de tragische verhalen om ons oren, gisteren, baby, ziekenhuis, man ziekenhuis. (veel gebruikt) Werkt dat verhaal niet, dan begrijpen ze plots niet meer wat je zegt. Daarna wordt het gedrag en de houding is soms heel provocerend en komen ze dichter op je af pal voor je neus.
Ik ben in dit soort situaties niet de meest geduldige persoon, en mijn stress niveau wordt rap hoger. Voor ingewijden, de Hofman houding en blik wordt aangenomen. Dan beginnen ze te lachen maar vervolgens begrijpen ze wel het signaal en taaien ze af.
Ik ben perplex van het soms provocerende gedrag van de bewoners. Maar ook totaal van slag door mijn eigen reactie. Een reactie / gedrag dat al jaren latent aanwezig is, en ik probeer te onderdrukken. In mijn hoofd gaat dan van alles heen en weer. Hoe was mijn gedrag, houding deed ik er goed aan.
Een andere situatie is dat ik een jongetje van 9 buiten de container heb gezet nadat hij niet zelf wilde vertrekken. Rustig opgetild met 2 handen en gezegd dat hij niet zonder ouder binnen mocht. De meeste kinderen spreken een behoorlijk woordje Engels en niet begrijpen is niet van toepassing.
Vervolgens regent het stenen op de container waar ik in zit. Daar word ik niet blij van, zelfs weer boos. Een passerende man (bewoner) riep toen naar het kereltje en deze verdween uiteindelijk. Ook toen ging er weer van alles door mij heen. Deed ik hier goed aan, moet ik rekening houden met traumas, wat leidt tot gedragsproblematiek, mijn aanpak was dat wel ok?.
Ik zat op dat moment met de gedachte, “ik ben hier niet geschikt voor”. Ik doe straks meer kwaad dan goed. Dus wilde mijn bijltje er al bij neer gooien. Zij die mij wat langer hebben ervaren als persoon, weten dat ik niet altijd een vredelievend rustige aard heb. En dat is waar ik vooral bang voor ben. Stress is niet iets waar ik goed op reageer.
Het zijn niet alleen stress momenten hoor, ik heb ook als “meubel maker”, samen met vluchtelingen, mooie gesprekken gehad met mensen die hun verdriet en leed delen, dromen delen en stappen maken om vooruit te komen. Die ook zoeken naar inspiratie en motivatie om de uitzichtloosheid aan te vechten. Dankbaarheid tonen voor al aangereikte zaken, lessen en meer. Dat merk je dan weer, doordat zij meewerken met het project Elea.
Sommige geven zelf ook lessen, staan ook in de kleding winkels, doen mee met allerlei werk wat gedaan moet worden. Zetten zich in voor de totale gemeenschap die is ontstaan in het kamp. Deze ervaring geeft weer een heel ander gevoel. Ik raak geïnspireerd en vind weer motivatie om beter en meer te doen. Mijn stress level is weer omgeslagen in energie.
Vandaag (vrijdag) heb ik een aanzienlijk geldelijke donatie gedaan na het ervaren van dit project. Ik zie het ontbreken van middelen, (denk aan een plankje zagen met een spanzaag, spijkers timmeren met vuisthamers?) Met het bespreken van mijn donatie met de project organisatie, mocht ik een kijkje nemen in wat er voor plannen waren voor de toekomst. De missie van dit project is een mooie.
Misschien ben ik mentaal niet gereed om op een juiste manier te kunnen bijdragen in het werk zelf, maar deze donatie kan dat wel. En voorlopig blijf ik nog doorwerken, en probeer zelf te leren, in deze gemeenschap te kunnen leven en brijdragen