Zelfstandig wonen, gastgezin en gedeelde woonruimtes is het woongedrag van een mij als rondreizende vrijwilliger. In Humewood, PE is het niet anders. Het appartement is groot en er wordt goed voor mij gezorgd. Misschien roep ik dat ook wel op 🙂 In dit bericht gaat het over mijn habitat.
Wat het wonen hier wel wat anders maakt dan de andere plaatsen waar ik geweest ben is, dat het een huis van een Nederlandse is. Ik kan gewoon nederlands praten en dat zorgt wel voor een “thuis” gevoel. Mijn eerste indrukken (opgedaan in 2 weken) zijn prima en wat mijn gastvrouw extra heeft, zijn de vele ideeën en initiatieven waar zij mee op de proppen komt. Samen laat zij mijn een sukje Zuid-Afrika ontdekken. En het valt niet te ontkennen, beiden kunnen van een hapje en een drankje kunnen genieten. Dat is toch wel een bindingsfactor. Ik bedoel maar, de eerste avond in PE zaten wij al aan een vis schotel. Elke morgen gooi ik de gordijnen open en heb zijwaarts uitzicht op de Indische Oceaan.
De locatie is geweldig. Ik zit 3 hoog vóór in dit geval. Het uitzicht is niet alleen de horizon, ook als ik van het balkon de straat in kijk, is het een en ander te zien. Het is misschien niet een uitzicht waar ik persé een muze in vind maar wel een bepaalde verbeelding oproept. Het verstoord echter niet mijn woongenot.
Mijn oog kan niet onttrokken worden aan HOE de zwarte vrouwen hier rondlopen. Alles wordt heel duidelijk geaccentueerd en ook nog eens weinig verhullend. Het is net een overvolle boodschappentas waarbij de bloemkool er uit dreigt te vallen. De billen partij is zo niet nog prominenter aanwezig. Ik heb mij laten vertellen dat het hier niet om borsten draait maar om billen. Die moeten nog volumineuzer zijn.
Mijn nichtje heeft mij ooit eens uitgelegd en voorgedaan wat Twerken is. Kiki, twerken krijgt hier een hele andere dimensie. Google het billen zuid Afrika fenomeen eens.
In PE hebben we load-shedding wat zoveel betekent dat op gezette momenten in de week de elektriciteit wordt afgesloten. Er is ook een water tekort. De nuts voorzieningen zijn hier dus op de bon. Een soort prepaid abonnement.
Deze beperking in de voorzieningen heeft echter weinig invloed op het gezellige Nederlands huiselijk gevoel wat er heerst. Een keer verrast bij thuiskomst in het donker. Maar met mijn waka waka, kaarsen en petzl hebben we nog prima een na borrel genoten.
Dagelijks wordt er een smakelijk kostje gemaakt, laatst zelfs hutspot en gehaktballen. Wanneer het onverhoopt anders loopt, dan gaan we met goed gezelschap een hapje buiten de deur doen. Uit eten is een lachertje wanneer je de kosten vergelijkt met nederland
Vrijdags wordt ik meegenomen naar de weekborrels. Ik dacht dat de weekborrel voor en met alle vrijwilligers was, maar het (b)leek meer een staf borrel. Ben ik nu ook gelijk gepromoveerd tot staf vraag ik mij af.
Het blijft niet bij weekborrels op de vrijdag. Ik geniet nog na van een weekborrel die het hele weekeind duurde. Uit met ready4life, familie en partners naar cape st. Francis geweest. Met een beetje geluk kan ik wat van de xhosa gedragsregels ontdekken. Tijdens het weekeind neem ik wat rollen, hiërarchie waar. De Matriarch en oudste zoon. Ik zie vooral familie! en het is mooi om het van dichtbij te zien. Het weekeind is vooral feestelijk en gezellig. Het draait om koken, eten (vlees) en drinken (alcohol).
Het volgende initiatief is met mijn huisgenoten opstap naar Addo elephant national park. Wat een geweldige ervaring is dat! Dieren in een natuurlijke habitat. Ze worden niet verzorgt ze zoeken en vinden hun eigen voedsel en water. Roofdieren en prooien leven naast elkaar en dieren moeten vrezen voor hun bestaan. Her en der vind je ook de beenderen van de dieren die het niet gered hebben.
Een stalen kooi (auto) is de bescherming die je geniet. De dieren moeten de ruimte krijgen dus vooral niet in de weg blijven staan. Ik voel een verhoogde hartslag wanneer een olifant recht op ons af kwam en op twee meter passeerde om een andere boom te vinden. Het leek alsof hij mij bleef aanstaren, en wilde zeggen “are you talking to me?” We zijn een beetje achteruit gereden! Indrukwekkend!
In het park had ik het gevoel alsof ik in de film de lion king terecht ben gekomen. Ik zag de echte Pumba het wrattenzwijn en deze rende ook daadwerkelijk met zijn staart als een antenne omhoog weg toen het werd nagejaagd door een zebraveulen. Dat is weer wat anders dan met de staart tussen de benen. Dit park, deze plek spreekt enorm tot mijn verbeelding. Wat een mooie beelden heb ik mogen zien.
Het woord dat in mij opkomt is inwijding. Zo zie ik deze 2 weken. Een ritueel voordat ik tot het huis mag behoren. Wat heb ik het getroffen met een plek als deze. Een eigen kamer zoal het is, mijn geur die er rondwaart. De omgeving wat uitdaagt om te ontdekken. De mensen om mij heen die mij willen laten zien en de gastvrouw die haar best doet mij heel erg welkom en zelfs thuis te laten voelen.
Ik heb mijn post “Ontheemd” nog in mijn achterhoofd.
Nu voelt het prettig om na het werk, na een uitstapje de straat weer in te lopen, de deuren te openen, de trap op. Uiteindelijk om de deur van mijn kamer weer achter mij te sluiten. Het lijkt zo herkenbaar!