Weer een avontuur bijgeschreven. ja de zenuwen waren er toch wel een beetje, ik rij door Amsterdam, Utrecht, Brussel, Luik, maar altijd aan de rechter kant. Vandaag aan de linkerkant. even snel de regels leren, met name voorrangsregels, en de rotondes onder de knie krijgen. oh ja en even tussen door ook nog Christchurch zien te verlaten. wat een spanning.
Met het verlaten van deze stad hebben we nog even goed opgelet wat de schade is van de aardbeving, steeds meer onafgebroken beschadigde huizen zien we. ook grote stukken braakliggend terrein. het is echt een trieste bedoeling.
Een beetje een tegenstrijdig gezicht, wetend dat nieuw zeeland een welvarend land is en dan toch een niet af en onontwikkeld beeld, omgeving.
Dit heeft natuurlijk te maken met de enorme hoeveelheid schade die geleden is, en de tijd die nodig is om het allemaal op te bouwen. Huizen moeten opnieuw gebouwd worden.
Ik heb ook begrepen dat het niet altijd verzekeringswerk is. soms moeten mensen de schade uit eigen zak betalen en gaan dan elders opnieuw beginnen en de boel laten voor wat het is. Dag Christchurch en sterkte.
Ondertussen, neem ik ook een beetje afscheid van het Remy gevoel, wat ik had. eind van de wereld, kan niet verder, innerlijke rust en het lezen van het boek three laws of performance.
Het boek lijkt een beetje parallel te lopen met mijn reis en mijn gedachten en gevoel tijdens de diverse locaties waar ik kom, dan wel geweest ben. Telkens kom ik een stapje dichter bij het gevoel van roer om,niet laten beperken door zoals het boek beschrijf “default future” , voorruit zien, visie maken, toekomst wijzigen. Zie de parallel met o.a. Christchurch.
Na een heerlijke rit met onze woody (Andrea wilde onze camper een naam geven) zijn we aangekomen in lake tekapo, een mooie locatie tegen de bergen aan. Het is hier rustig. Een mooie plaats om te verblijven.
Morgen gaan we hier de omgeving afstruinen. In de verte aan de overkant van het meer, zien we de bergen met het eeuwige sneeuw. Net als 2 jaar geleden in Noorwegen en vorig jaar in Sardinië, geraak ik in een andere wereld.
Net samen met Andrea gekeken naar de sterren hemel. Wat een geweld. Je ziet ook gewoon de nevels tussen de sterren. Wat een donker – licht spektakel. Nu krijg ik direct weer een nieuw beeld van onze aardbol. Het is ook slechts deel van het universum.
In de ochtend heb ik een wandeling gemaakt richting de top van mount John (lake takepo). Een tocht waarbij ik over een afstand van 6 kilometer een stijging van 300 meter weet te overbruggen. Af en toe een pittige klim. dwars door het bos. Heerlijk een route helemaal alleen. niet wetend hoe lang de klim gaat duren, waar de top is. Eenmaal boven even gezeten en genoten van de gedachten on top of the world.
Velen zullen ooit in een zelfde situatie het zelfde gedacht hebben 🙂 Daarna weer de afdaling gemaakt. niet via de weg maar via de zelfde rout die ik omhoog gegaan ben. Is goed voor de kuiten haha.
We zijn nu dus begonnen aan een paar weekjes kamperen, en daar hoort natuurlijk ook zwemmen bij, in een gletsjer meer. Brr.. Daarna toch maar naar de nabij gelegen hot springs gegaan om op te warmen.
Veel meer dan wandelen en naar de sterren kijken kan je hier niet. maar voor mij al meer dan voldoende.
Ik kom tot rust. En kan mij enigszins voorbereiden op de dagen die gaan komen in het outdoor mekka van New Zealand. Waarvan de kiwi’s vinden, “van de wereld”.