Mijn hoofd is leeg. Dat zou ik als een zegen ontvangen. Hoewel, nu ik het zo schrijf verwar ik leeg met opgeruimd. Opgeruimd is niet perse leeg, maar leeg is wel opgeruimd?! Hoe dan ook, mijn inspiratie is weggespoeld en juist inspiratie is de brandstof om mij in gang te zetten en houden. Ik stek vast dat mijn intrinsieke idealen gevoed moet worden met extrinsieke inspiratie.
Het is duidelijk dat dat uit mijn handen glipt. En niet alleen vanwege de komst van Covid 19 die ons in haar greep houd. Mijn notities stapelen zich op maar leiden niet tot het om te zetten in iets tastbaars, iets leesbaars. En weet, dat ik mijn “ervaren” vast wil, nee moet leggen om bewust te blijven van wat ik voel en doe en er mijn waarde aan toe wil dichten.
Derhalve weer een post. Het zijn een aantal signalen wat ervoor gezorgd heeft mij achter het toetsenbord te krijgen. Het feit dat Andrea weer aan het schrijven is geslagen en zelfs een post van haar is vertaald en gepubliceerd. Ik ben de confrontatie aan gegaan met de gevolgen van mijn eerdere keuzes.(ik zit toch ook min of meer in een isolement) En… een antwoord uit Athene op een simpele vraag “laat mij weten hoe het met je gaat”
Hoe zeer de getoonde chat ook mijn eigen woorden kunnen zijn, besef ik dat “het delen van” essentieel is in het vinden van inspiratie. Tevens zorgt het ervoor dat ik mijn naam niet hoeft te veranderen in “Remi”. Dit besef geeft mij een boost om mijn laptop ter schoot te nemen en typen.
Het seizoen veranderd in PE. De herfst staat voor de deur. Regenbuien komen wat vaker voorbij. En de altijd aanwezige wind trekt meer en meer aan. Deze natte periode is niet alleen merkbaar buiten! Binnenshuis is het ook zichtbaar. (Maranatha) Lekkages in verschillende ruimtes, ook in de muziek kamer.
De hal is bedekt met karton op de vloer om het water op te nemen. Het is mij vorig jaar al opgevallen dat her en der de plafonds perkament gebruinde kringen tonen. De half loshangende zachtboard platen zijn misschien ook genoeg aanwijzingen dat het niet altijd droog wordt gehouden. Deze veranderende omstandigheden vergt wel wat van mijn energie en motivatie.
De gitaarlessen tussen de buien door gaan eigenlijk wel prima op de dinsdagen en donderdagen. Thando blijkt aanleg te hebben voor muziek en muziek instrumenten. Zo ook de gitaar. Ik heb mij voorgenomen om met Pasen zover te zijn dat hij voor de gemeenschap het nummer “Let it be” ten gehore kan brengen. (dat weet hij zelf nog niet )
Ik word gebeld door ready4life met de vraag of ik een dag 2 vrijwilligers kan “huisvesten”. Hun eigen project laat nog verstek gaan. Martie heeft de meiden rondgeleid alvorens hen bij mij achter te laten. Dit soort “verstoringen” betekent voor mij weer omschakelen. De meiden moet ik aan het werk zetten en zorgen dat het geen bezigheid therapie is. Daarmee verlies ik wat tijd en concentratie in mijn eigen werkzaamheden.
Beiden hebben boeken geïnventariseerd die nog in kratten zitten wat zij vlot en goed hebben gedaan. Het kostte mij minder tijd dan verwacht om hen aan het werk te krijgen. De app die daarvoor gebruikt wordt is behoorlijk intuïtief. En de meiden weten van aanpakken.
De workshops op zaterdag lijken goed te zijn ontvangen.
De jongeren vinden het vooral aangenaam om met elkaar te zitten zonder strakke regels. Anders dan in rijen achter en naast elkaar zitten zij in een “open” cirkel. De meiden en jongens bij en door elkaar. Het is niet iets wat ze gewend zijn op school.
De jongerenwerker is blij te zien hoe de jongeren openlijk konden praten en delen. Hoe er gelachen werd en hoe serieus het er aan toe ging. Een vorm van vrijheid in het uiten en delen hoe zij ervaren, denken en voelen. Iedereen luistert ook naar elkaar. Zij vond het verfrissend te zien hoeveel dynamiek er is.
De themareeks gaat over IK. De jongeren starten met zichzelf voorstellen, introduceren, presentatie en pitches. Het belooft een goede serie van workshops te worden. Na afwachtend de ruimte in te komen, hebben zij er merkbaar zin en plezier in.
De technische middelen lieten mij een beetje in de steek. Dus veelal achter een 12inch schermpje videoclips bekeken. Het kost wat effort om de beelden te volgen. Positief gevolg echters is dat de jongeren erg gefocust waren al staand rond mijn mini laptop.
Diverse opstart problemen ten spijt, mensen die vertrekken, (lees post Controle), het wachten, vertragingen en wateroverlast, is er een vooruitgang en kleine resultaten in het werk. Dat stemt mij tevreden. Anderzijds, zijn er veel afwijkingen en aanpassingen in de projecten. En dat gaat ten koste van mijn energieniveau. Mij inspiratie ebt meer weg dan dat er door resultaten binnenkomt.
Flexibel zijn is mooi, maar het kost mij wel wat.
En het verlies van energie , inspiratie, wordt alleen maar erger. Het is geschiedenis wanneer ik dit schrijf, maar Covid 19 slaat om zich heen en houdt de wereld in gijzeling. Zuid Afrika pakt snel door met het op slot gooien van het land. De scholen dicht, en de vrijwilligers / stagiaires van ready4life werden door hun scholen in Nederland en België terug geroepen.
Ik blijf als enige vrijwilliger over bij ready4life. Ik heb ook geen contract met hen anders dan dat ik vrijwillig werk voor hen doe.
Voor zolang het kan werk ik door bij Maranatha, maar vrij snel sluiten ook de deuren bij hen.
De kinderen die met vakantis periodes naar huis of familie gaan, mochten niet meer weg. Het is erg triest te zien dat een moeder haar kind komt ophalen en slechts kan knuffelen en vasthouden. Gevolgd door tranen wanneer duidelijk wordt dat het kind niet mee mag! Moeder gaat met verdriet en ongedane zaken weer weg en het kind blijft “moederloos” achter.
Regulier bezoek wordt niet meer toegestaan. En daarmee ook mijn aanwezigheid. Alles komt stil te liggen. Het is te begrijpen, maar ik voel mij erg leeg. Geen werk, geen mensen om mij heen. Het is een aparte gewaarwording dat je wilt helpen maar niet kan / mag vanwege het risico. En dat juist in een situatie dat de hulpvraag het grootst is.
Ik zit dus met onafgemaakte projecten! Jannie Jacco en ik spraken regelmatig over wat te gaan doen. Met name terug naar NL.
Ik heb het teruggaan zolang mogelijk uitgesteld. Ik bedacht mij dat ik geen eigen plek geen huis heb om heen te gaan. Dus PE leek mij derhalve een prima plek om te blijven. Anderzijds, er is geen werk voor mij in PE en niets doen is niet goed voor mijn geestelijke gesteldheid. Doorslaggevend in mijn afweging is uiteindelijk dat ik vóór juli in Nederland MOET zijn omdat 2 kleindochters dan hun opwachting maken. En Andrea vond dat het tijd is om terug te komen. Ik zie geen risico meer in het “niet op tijd” in Nederland te zijn. Het is geen risico meer maar een zekerheid wanneer ik langer blijf in SA dat ik niet op tijd bij mijn dochter en kleindochters kan zijn.
Vanaf dat moment raak ik in een roes om zaken te regelen en zo goed mogelijk af te sluiten. Ik weet ook aardig door te pakken. Met mensen afspraken gemaakt omtrent werken vanuit Nederland ten gunste van de lopende projecten. Dinsdag het besluit en zaterdag 21 Maart in het vliegtuig. Geforceerd afscheid nemen van mensen die juist net in mijn leven zijn gekomen. Het vergt behoorlijk wat energie. 4 dagen na mijn vertrek is de boel in SA op slot gegaan.
Nu op het moment van publiceren, 2,5 maand later heb ik slechts beperkt dingen opgeleverd voor de projecten in PE. Eenmaal in NL is mijn energieniveau tot nul afgenomen. Heb moeite moeten doen om mijn werkafspraken na te komen. Mijn inspiratie is helemaal weg geëebd. Leeg. Ik mag hopen dat de boost die ik heb om deze post te publiceren, aanhoud en veranderd in inspiratie. Dat ik het lek kan dichten.