18 Augustus. Na 2 dagen in Nederland nog een boost van energie opgedaan in de bergen in Zwitserland. Dicht bij de zon dus de interne zonnecollectoren vol open gezet en recharge maar. Frisse lucht, groen, koeien, rotsen, sneeuw, 50+ mannen en stilte. Noise canceling is hier niet nodig, tenzij je de stemmen wilt doen verstommen 🙂
Hum, Cedric, Jacco en Ik hebben even de stoere mannen uitgehangen in de bergen. Spierpijn gewrichten pijn en vermoeidheid hebben we uit het woordenboek geschrapt. Die woorden bestaan niet meer. Na dag 3 hebben we de woorden toch weer in het woordenboek geschreven. Ik ben fully recharged om 2 maanden in Nederland thuis te zijn.
Thuisgevoel is een plek waar ik mij geborgen voelt. Een plek waar mensen zijn waar ik van hou. Waar ik aan gewend ben. Veilig. Maar ook waar ik tot rust kan komen, mij terug kan trekken. Gewoon naar first date kan kijken zonder mij te verontschuldigen dat ik er naar kijk. Mijn eigen plek maar wat groter dan de toilet.
Ben, mijn vroegere buurman in Almere haven, vroeg voor mijn vertrek wat ik allemaal zou achterlaten en ik kwam slechts met de wedervraag, “wat gaat mij allemaal tegemoet komen”. Als hij deze vraag nu opnieuw zou stellen, zou ik vast een iets specifieker antwoord kunnen geven. “Ik laat een thuis achter.”
Wanneer ik weet dat het niet zolang meer duurt om naar huis te gaan, word ik onrustig. Ik wil daar dan ook zo snel mogelijk zijn. Ik ruik mijn stal! Vooral mijn gezin zal dat wellicht herkennen. Tijdens kampeervakanties begon ik al een paar dagen voor het einde de boel schoon te maken en haringen uit de grond te trekken. Wilde gewoon naar huis, naar mijn thuis en het gebeurde dan ook wel dat we plotseling 2 dagen eerder thuis waren. Dit gevoel had ik ook de laatste weken in Griekenland.
Wat nu zo opvallend is, is dat ik eenmaal terug in Nederland het niet zo ervoer. Er is geen thuis. Ondanks dat Nederland zo herkenbaar is, zo nat en zo groen, zo eigen, voel ik mij een ietwat ontheemd. Natuurlijk ontmoette ik mijn kinderen familie en vrienden. En voor iedereen gold, doe alsof je thuis bent. Ik besef dat ik geen vaste of eigen plek heb.
Ik zwerf van dochter naar zoon, broer naar broer en van vriend naar vriendin maar voelde mij ook soms dat ik tot last kan zijn. Af en toe het thuis gevoel gesimuleerd door een recreatie huisje of hotel te boeken. Alleen en rust was er dan wel.
2 maanden (het had er eigenlijk maar 1 moeten zijn) heb ik allerlei zaken uitgezocht, wel of niet een woning gaan kopen of bouwen. Uitzoeken wat het mij gaat kosten. Zeker ook tijd gestoken om een nieuw verblijf in het buitenland te vinden. De beoogde locatie Vietnam gaat niet gebeuren en aan mijn verblijf hier komt onherroepelijk een einde dus ik moet wat. Veel contacten internetten en bellen dus. Ik heb mijn handen uit de mouwen gestoken en geholpen met klussen, sjouwen, schuren en lijm verwijderen. Klussen, helpen of voor mijzelf iets uitzoeken, is voor mij een vertrouwd iets. Al is het maar voor een paar uurtjes, ik kan niet zonder. Het is een soort therapie.
Tot nu toe klinkt het alsof het zwaar is in Nederland. De nadruk is ook gelegd op het ontheemd gevoel. Maar niets is minder waar. Ik heb hele mooie uitjes, weekeindjes, familie bezoekjes, etentjes, wijntjes, wandelingen gehad. Almere, Utrecht, Amersfoort, Bussum, Barneveld, Lauwersoog, Schiermonnikoog, Roswinkel, Doornspijk, Doesburg, Wittem, Breda, Rotterdam, Made, Zeewolde, Lelystad, Haaren heb ik aangedaan en elke plaats had iets leuks voor mij in petto.
Vanuit mijn slaapkamer in Port Elizabeth Zuid-Afrika, zie ik terug op Nederland en ervoer er liefde, warmte, vriendschap, geven, herkenbaarheid en geborgenheid. Criteria die ik hanteer om een thuisgevoel te definiëren. Slechts het eigen plekje lijkt het grootste gemis! Nu 13000 km aan de “onderkant” van deze aardbol, zal dat misschien wel dat eigen plekje opleveren. Het is tenslotte niet geschreven hoe groot dat thuis, moet zijn!