ELEA (Ελαία) is het oude Griekse woord voor Olijfboom. De naam is gekozen omdat de olijfboom staat voor vrede, eer, sterke wortels, lange duur en een onafscheidelijk deel van Griekenland. In de oudheid werden Olympische kampioenen geëerd met een kroon gemaakt van een olijftak, terwijl de vrede ook werd verzegeld door de uitwisseling van een olijftak tussen vijanden. Nadat de naam Project Elea voor de groep was gekozen, kwamen we erachter dat we in het ELEONAS-kamp zouden zijn gevestigd, wat op zijn beurt Olijf boomgaard betekent!
Project Elea is een groep vrijwilligers van over de hele wereld die samen zijn gekomen om samen te werken met de bewoners van Eleonas Refugee Camp in Athene om de levensstandaard en het gemeenschapsgevoel te verbeteren. Goedgekeurd door het Griekse Ministerie van Migratie en onafhankelijk werkend binnen het kamp, is het project een project voor de lange termijn. Naast het leveren van basisdiensten zoals voedsel & kledingverdeling enorme nadruk gaat naar creatieve betrokkenheid door een gevarieerd activiteitenprogramma (10-12 per dag) gericht op onderwijs, sport, cultuur, milieu en het delen van vaardigheden voor zowel kinderen als volwassenen. Het doel is om de eindeloze tijd die bewoners in het kamp doorbrengen aangenamer, positief en productiever te maken.
Hier ben ik werkzaam. Ik ben te voet naar het kamp gekomen. Het geeft me tijd om rond te kijken. Mijn herkenningspunten ontdekken zodat ik weet hoe Athene te bewandelen is en ik niet continu met google maps op pad moet. De afstand van huis tot aan het kamp is 5 kilometer. dat is goed te doen, en het geeft ook energie.
De eerste werkdag is begonnen. Wat een hoeveelheid vrijwilligers, ik tel er al snel een stuk of 40. En wanneer je de groepsapp mag geloven dan zijn het er 128 in totaal! Het aantal Nederlanders is in een behoorlijk aantal aanwezig. Ik merk wel dat ik aardig op leeftijd ben. Ik tel er snel 6 45 plussers. De eerste week gaat over rondkijken en deelnemen aan verschillende activiteiten. Op zoek naar wat je het prettigst werk vind. De werkdag begint met een huddle, alsof ik weer bij mijn voormalige werkgever ben! Wat gaan we doen en wie doet wat! is wel een prima aanpak. Het lijkt in ieder geval enigszins georganiseerd op deze manier.
De activiteiten zijn gepland tussen 14.00 en 21.00 uur. Hier zegt mijn bioritme al hardop stop! Ik ben een ochtendmens. En mijn bedtijd is om 22:00 uur 🙂 De vraag is of ik dit ritme kan volgen. Ik heb mij voor 3 activiteiten opgegeven. van 14:00 tot 18:00 uur aan de slag. Dat is wel een aardige start.
Ik heb mij gestort op het schilderen van de porto cabins repareren van fietsen en iets als timmerman ?! Vooralsnog was mijn werk als timmerman niets anders dan pallets uit elkaar te halen en in bruikbare planken te zagen en ontdoen van spijkers. De bewoners van het kamp kunnen meubilair aanvragen dat door de vrijwilligers wordt gemaakt.
Als fietsenmaker had ik geen klanten. Niemand kwam langs met gebrekkige fietsen. Geen lekke banden!
Het schilderen is niet best gegaan. Na 2 deuren zijn we maar gestopt. De kwasten waren niet goed en dat zorgde voor hard werken maar het resultaat nergens op leek. Er is een verfspuit aanwezig, maar niemand weet waar het is. Afgesproken de boel te stoppen en de spuit te zoeken en te oefenen in gebruik. De volgende dag weer opnieuw beginnen met de spuit was het voornemen.
Het is erg indrukwekkend om tussen alle verblijfplaatsen te werken en te lopen. Al die barraken op een rij. Dicht op elkaar. Geen tenten zoals ik ze ken van het nieuws. Mannen hangen buiten, kinderen spelen buiten, vrouwen zijn niet zoveel buiten. Er is door mij niet iets waar te nemen van het leed zoals ze op het nieuws geschetst worden. Slechts in mijn verbeelding laat het zich spreken. Ik ben hier niet als ramptoerist, ik wil iets kunnen betekenen, iets zinvols doen.
Helaas heb ik maar één dag kunnen werken. De dinsdag uiteindelijk geveld door de griep. Een slechte nacht gehad, flink gaan spoken, de toilet op een andere manier bekeken, koud, zweet, spierpijn, hoofdpijn en snotteren. Het zat er al een paar weken misschien aan te komen. Maar door de drukte en stress wellicht wat weggedrukt. Dus de rest van de week ben ik thuis gebleven waarvan 3 in bed. Volgende week een nieuwe start maken.