Het is altijd even doorbijten wanneer ik ga vliegen. Het duurt altijd zolang. Het feit dat je ruim op tijd op het vliegveld moet zijn om te wachten, de veel te dure flesjes water of een broodje, bij de gate dringende mensen die er uiteindelijk achter komen dat hun stoel er echt is, de te oncomfortabele stoel in het vliegtuig en je je best moet doen om niet te winden.
Deze reis naar Athene verliep niet helemaal naar mijn zin.
Een passagier die niet is komen opdraven maar al bagage vooruit heeft gestuurd. Dus opzoek in het ruim naar deze bagage en vervolgens moet de vlucht weer ingepast worden in het vertrekschema. Voorlopig ging de reis nergens heen. En wachten duurt altijd lang.
Bijna een uur later vertrokken wij. Om 17:45 uit Almere vertrokken om 03:15 lokale tijd eindelijk in mijn kamertje te belanden. Public transfer op dit tijdstip naar Athene centrum gaat ook niet regelmatig dus ik heb de variant op Uber genomen. Beat! Ik was inmiddels aardig gaar.
Dezelfde dag om 12:15 weer de wandelschoenen aan richting kamp. Ik ben niet iemand die continu mijn telefoon in mijn hand heb als ik onderweg ben. Deze verdwijnt vaak in mijn rugzak. Tenzij ik navigatie aan heb staan, dan zit het in mijn broekzak. Maar daar ik de route naar het kamp inmiddels kan dromen, lekker opgeborgen en onderweg naar het kamp. Ik was nog niet helemaal uitgerust van de reis, maar wie maalt daar om. Het leek overigens redelijk rustig op de weg. Niet al te veel woonwerk verkeer, later bleek waarom.
Dit paasweekeind las ik via groepsapp wat berichten over squats (vrij vertaald kraakpanden) gekraakt door vluchtelingen in het centrum van Athene zijn ontruimd. Na verblijf op Syntagma square van een aantal dagen, is een grote groep vluchtelingen naar kamp Eleonas vertrokken en inmiddels ook aangekomen. Ik hield al rekening, met een drukte op het kamp.
Bij aankomst werd ik gestopt door de beveiliging, met de melding dat het niet zo verstandig was om het kamp in te lopen. Er was politie op de been, en onrust in het kamp. Hij liet mij echter wel door. Na het inchecken kreeg ik de boodschap om vooral voorzichtig te zijn.
Bij het kantoortje, was het rustig en de deur was gesloten. Zittend, wachtend en slurpend aan het slangetje van mijn camel bag (water drinken) heb ik de telefoon ter hand genomen en binnenkomen berichten gelezen. Wat blijkt, de werkdag van vandaag gaat niet door. Vanwege een niet veilige omgeving. Dat was het sein voor mij om mij weer af te melden. Ik kon de 5,5 km tocht weer terug lopen.
Achteraf gezien had ik kunnen bedenken dat er wel degelijk iets aan de hand was. Het was misschien iets te rustig bij het kantoor. Over het algemeen ben ik een van de eerste projectleden op het kamp. En wanneer ik aankom, zitten er altijd wel een paar actieve bewoners klaar om de vrijwilligers te verwelkomen. Dat was vandaag dus niet.
Eenmaal terug in Griekenland, ben ik beland in de stille week. Wat in eerste instantie vreemd is want die hebben we al gehad. Echter, de orthodoxe kerk heeft een iets andere telling dan de katholiek en protestantse kerk met als gevolg dat ik weer een paasweekeinde tegemoet treed. Pasen is voor de orthodoxen net als de katholieken en protestanten de belangrijkste dag in het christelijk geloof. En veel Gieken hebben deze week vrij genomen. In Athene zal het ook letterlijk een stille week zijn v.w.b. woonwerk verkeer.
De rust op camp Eleonas is weer teruggekeerd. Dit zou mijn laatste werkweek zijn, omdat ik nog een maand elders zou gaan werken. Maar Nicolas, met wie ik zou gaan werken aan renovatie van een leegstaand gebouw en daktuinen, heeft niet genoeg werk voor mij. Derhalve heb ik mijn werk op het kamp met 2 weken verlengd. Dat vonden een aantal bewoners fijn om te horen. Met name van de mannen uit de men’s discussion group. Zij vinden dat zij een ouder iemand nodig hebben. En het blijkt nu eenmaal zo dat ik de oudste ben die rondloopt.
Vanaf het moment dat ik in Athene aan kwam ben ik al opzoek gegaan naar een volgende verblijfplaats. 16 Juni moet ik het appartement uit zijn en moet dus iets nieuws gevonden hebben. Het lijkt net solliciteren waarbij ik wel erg specifiek zoek, en ook een soort van eisen heb. En ik loop niet meer te zwaaien met mijn lijstje van vaardigheden. Ik heb het allemaal samengevat in ongeveer een zin. “Gezien mijn leeftijd heb ik voldoende ervaring.”
Zelfs een paar keer tot overeenstemming gekomen met hosts om te kunnen wonen en werken, en ook weer zo vaak afgezegd. Diverse redenen en zelfs een keer vanwege het vertrek van de host naar een ander land. Ook een keer “aangenomen” maar 2 dagen later afgezegd vanwege “betere” kandidaten. Pfff, het lijkt nergens toe te leiden.
Ik overwoog zelfs om in een “johannesbrood molen” te gaan werken op Kreta. Toeristen wegwijs maken, lunch verzorgen bij evenementen. Dat gaat het niet worden.
Ik ga kennis maken met de natuur! Ik hoop daar terecht te kunnen. Het akkoord met Costas is bereikt, maar ik weet nog niet hoeveel het waard is. Volgende week ga ik op locatie polshoogte nemen en een workshop permaculture genieten. Dit zal vast ergens toe leiden.