De tour is verplaatst. Een dagdeel reizen van Queentown, naar de Frans Jozef Gletsjer. Wat een mooie route onderweg. Een nieuw stuk New Zealand gezien. Bergen en groen, bossen, Water, stroompjes en natuurlijk de wegen als rollercoaster. De Efteling en Six flags zijn behoorlijk goedkoper dan waar wij nu zijn, maar het is het zeker waard.
Af en toe weer stevige klimpartijen en Woody onze auto – “maat” heeft weer flink moeten afzien. Door af en toe de langzame klimpartijen (woody wilde niet harder dan 30 km/u) hadden wij de tijd om de omgeving waar we doorheen kruisen te bewonderen.
Het fijne van deze rit was ook nog eens dat je niet opgejaagd voelde. Er was weinig verkeer dus niemand die zich stoorde aan onze rijstijl en snelheid. Natuurlijk waren er ook een aantal stukken waar we met 100 doorheen gingen. Maar de stijgingen en dalingen door de bossen puff… wederom wat een mooie omgeving.
Ik weet niet hoeveel woorden / namen gemaakt kunnen worden in de Engelse taal, maar ik heb een heleboel verschillende namen voor creeks (stroompjes) gezien. Het leek wel alsof ik in crocodile Dundee als figurant speelde. Maar denk aan muddy creek, stump creek, duck creek etc.
Bij aankomst in Frans Jozef, zijn we gestopt bij de eerste de beste caravan park. (een beetje crappy, maar alles is voorhanden). Het zal ook niet een park zijn dat zich zal aanprijzen in een gids, of Tripadvisor. Het grote voordeel… erg goedkoop 🙂 en gezien onze uitgaven in Queentown, en wat we later hier gaan doen, komt dat mooi uit.
Andrea houdt rekening met de broodnodige rust. Is toch wel erg belangrijk. Ik dus na het installeren van woody, even boodschappen gedaan en rondgekeken. Een 6 pack (bier 😉 een salamiworst, stuk kaas, olijven en brood. Straks zal ik maar eens pasta maken. Eten we niet elke dag haha.
Vroeg wakker want we gaan met een aantal personen op pad. Eerst even snel een was gedraaid. daarna lekker een ontbijtje met een gekookt eitje. wat brood wat moet doorgaan als bruin vezelrijk brood. er zat in ieder geval genoeg verschillende soorten zaden op en in 🙂 een lekker bakkie thee en off we go.We gaan de gletsjer bekijken. Parachutespringen!
Vraag me af of ik kan genieten van de gletsjer, heb tijdens de sprong vast mijn ogen dicht.
In de vroege ochtend na mijn plaspauze om 6.00 am, kon ik de slaap niet meer vatten. Dacht aan het feit of ik niet mijn wachtwoorden en uid moest achterlaten voor David. God wat dacht ik aan de risico’s… vervolgens dacht ik aan mijn dochter, zal ik eerder of later springen. (had ik uiteindelijk geen keus in) even voor een uur dacht ik aan de what if’s.
Eenmaal uit bed en bezig met de was, verlieten alle scenario’s mijn hoofd, en dacht alleen maar aan dit moet geweldig zijn.
Volledig vertrouwen op de instructeur, materiaal en…. doen en laten gebeuren. En vooral je ogen open te houden. Ik spring uit een vliegtuig en ga een free fall van 45 seconden vanaf een hoogte van 12000 ft doen. Hoe adembenemend is dat?!
Tijdens de busrit heb zag ik een hoop goede acteurs. Luchtig, een strak, en ontspannen gezicht. maar ieder zijn of haar eigen gedachten. (neem ik aan) 😉 Na een goede instructie konden wij ons omkleden, een bakkie koffie of thee doen en lekker ” rondhangen” .Er zouden drie vluchten zijn en ik samen met andrea en albert (Oostenrijk) hadden de laatste vlucht.
Dus naar boven staren hoe de anderen naar beneden kwamen. Nou heb ik de ervaring met vliegeren dat je altijd naar boven aan het staren bent. En daar krijg je een stijve nek van. Nou dat zelfde gevoel krijg je dus ook als je mede springers boven je hangen.
Had nooit gedacht dat ik de beroemde woorden, ” is it a plane, No, is it a bird, No, it is superman” hardop zou zeggen. Haha.
Ons moment was daar. Het vliegtuig was voor mijn gevoel een rammelkast, het schudde af en toe, maar ik mocht wel in de cockpit kijken 🙂 En het uitzicht was grandioos! het was niet een comfortable zit, maar dat vergat je helemaal als je naar buiten keek en onder je. Dit is weer een nieuwe beleving van vliegen.
Dan op 12000 ft. de deur gaat open de motor wordt stationair gezet… en toen allemaal automatisch, Eerst Albert de Oostenrijker, daarna Andrea en ik als laatste. Er was geen moment van angst behalve het zinnetje in mijn hoofd… just do it…
Weg waren we….. en de sprong begon al met een salto, iets wat de anderen niet hadden. Even mijn oriëntatie kwijt tot dat lee, mijn instructeur de val stabiliseerde en ik een shoulder tap kreeg wat zoveel betekent als je armen in hoera stand.
En dan de val, de snelheid. Ik had het gevoel dat ik hardop aan het praten of meer aan het zingen was. zoiets van oh yeah here i go, i believe i can fly en al dat soort liedjes. Ik geloof zelfs dat ik the f… word heb gebruikt. haha. Het was een geweldige val! maar wat ik al verwachte, geen oog voor de omgeving!
Ik was vooral gefocust op de camera die mee, was de snelheid en de grond die op mij afkwam. Absoluut geen angst maar wel een focus op 1 punt.
En dat staat achteraf gezien haaks op het thema van mijn avontuur deze 4 maanden. Niet kijken naar de lijnen die bij elkaar komen maar naar de hele horizon kijken 360 graden rond.
De parachute was eenmaal open en er was een andere soort van stilte. toen keek ik pas rond, en zag zonder kooi om mij heen de omgeving. Dit kon mij niet lang genoeg duren, maar we moesten verder, ik kreeg de stuurlijnen in mijn handen geduwd en moest maar een paar turns maken.
Met het trekken aan een bepaalde kant, naam de snelheid toe. Dit ken ik al van het powerkiten, maar dan sta je op de grond. Nu zweef je dan. Ik kan de meeste attracties hebben in six-flag maar een schommel gaat mij niet lukken. dan slaat mijn maag op hol. nu ook weer 🙁 Het was wel kicken maar toch…
Het was een gladde, vlekkeloze landing, precies zoals voorspeld. een High five met Lee (instructeur) en een knuffel met Andrea en the job was done.
Ik zal nog lang nadenken over wat voor gevoel deze sprong nou daadwerkelijk betekent voor mij. Onder het genot van wat biertjes met Andrea en Albert, hebben we nog lang nagepraat.