Aan de vooravond van mijn paasvakantie, kijk ik even terug. Even de bijzonderheden van de afgelopen 3 weken aanhalen. Door het werkritme wat ik nu heb, lijkt het geven aan -en doen voor de vluchtelingen als een vanzelfsprekend iets.
Het is een soort van automatisme. Zo ook de gesprekken die ik heb en reacties die ik krijg, het lijkt zo… gewoon. Eenmaal thuis van werk, denk ik er zelfs niet meer zo over na en hierin ben ik een beetje teleurgesteld in mijzelf. Ik, die zo bewust mogelijk dingen wil ervaren de dag wil beleven en door het leven wil gaan.
Inmiddels begin ik ook de naam te krijgen als handyman. Voor klusjes met betrekking tot camp onderhoud. Containers, deuren, sloten, daken. Werk waar we een technische dienst voor hebben. Helaas, zij doen alleen maar iets wanneer social services of de migratiedienst hen vertellen dat er wat gedaan moet worden. Zelf aan onderhoud denken doen ze niet. Lekkages, kapotte deuren, ze voelen zich niet verantwoordelijk. Wat de technische dienst wel goed doet, is koffie drinken, roken voor de deur en backgammon spelen.
In mijn tijd met goed weer werkte ik regelmatig op locatie. Dat werd uitgelegd als “technisch” weer. Hier wordt het wel erg letterlijk opgevat.
Wikipedia: Technisch weer is mooi weer onder werktijd. De term wordt op ironische wijze door kantoormedewerkers gebruikt als reden om werkzaamheden (tijdelijk) te onderbreken of buiten voort te zetten, terwijl het duidelijk is, van de zon te genieten het daadwerk motief is om naar buiten te gaan.
Men’s discussion group verloopt voorspoedig. Gemiddeld met vier bewoners van het kamp en vier vrijwilligers. Laatst hadden we een sessie, waarbij we mooie goede momenten voor de geest gingen halen. Ik beeldde mij in dat ik verhalen over vliegeren of duiken van bruggen te horen ging krijgen, maar niets is minder waar. Het blijkt helemaal niet makkelijk te zijn goede momenten boven water te halen. Ik krijg zelfs het gevoel dat het kunnen terugdenken aan vroeger, aan het kind zijn, een vorm van luxe is. Niet bij iedereen komen mooie herinneringen naar boven. En dat was triest genoeg.
Ik ben met Maria (eerder ontmoet bij victoria squareproject) naar het gebouw gaan kijken waar ik aan een daktuin heb meegeholpen.
Het fijne tijdens deze gesprekken was wel dat de bewoners hun herinneringen en gedachten deelden en dus ook de dingen die men eigenlijk zou willen vergeten. Ik neem aan dat er dan een gevoel van vertrouwen en veiligheid heerst. En dat is eigenlijk het eerste doel van deze mens discussion group.
Zoals in uitersten geschreven is, is Maria op zoek naar ruimte. En wat blijkt, netwerken levert wat op 😉
Maria ging volop in gesprek met Nicolas en maakte volop foto’s. De ruimtes zijn mogelijk te betrekken vrij van huur, behalve elektriciteit en water kosten. Maar de “bewoners” moeten het renoveren van de ruimtes zelf doen! Van een afstandje keek ik naar beiden en ik zag een glimlach op Maria’s gezicht, zo enthousiast over wat ze zag, de potentie die het gebouw meedraagt, en de mogelijkheden tot huren.
Het leek op een done deal. Het enig wat ik zelf kon toevoegen was dat ik wel interesse had in het meehelpen met renoveren van de ruimtes.
Na het gesprek werd ons gevraagd door Maria of wij zouden willen mode lopen. een collectie van kleding wat gerecycled is. Van 2 broeken 1 gemaakt. En uiteraard hebben we beiden daar positief op geantwoord. In juni ben ik dus voor een paar uur model 🙂