Waar haal ik mijn inspiratie vandaan? Het moet vast de nieuwigheid zijn waar ik in ben beland. Ik kan wel vaststellen dat ik buiten mijn comfortzone ben getreden, een stuk mentaal braakliggend terrein wat ik leefbaar en eigen moet zien te maken
De eerste dagen van mijn verblijf waren dagen van zoeken. Wat kon ik doen, eigenlijk wat moest ik doen? Ik kreeg niet zoveel handvaten om mee te werken. Dieren, land en dan ook nog iets van eigen initiatief starten?!. Ik werd 2 x meegenomenen er werd getoond hoe te melken en hoe de paarden op te tuigen en naar de wei te brengen. Martha kon mij vertellen hoe ik onkruid kon wieden (chop and drop) en hoe te wateren van de groenten, planten en boompjes. Wieden blijkt wel moeilijk te zijn, ik kan het onderscheid niet maken tussen kruid en onkruid!
In de week na mijn aankomst, kwamen Franceska, Naag en later Inga binnen druppelen. Al snel groeide er een band. Als hier al een oorzaak aan te verbinden is, is het door een gedeelde ervaring of juist ontbreken hiervan. Geen van ons ervoer een soort van begeleiding rond deze plek en wat er van ons verwacht werd.
In mijn vorige post “op de boerderij” schreef ik over mijn communicatie met Costa, en ook mijn huisgenoten ervoeren hetzelfde. We zaten een beetje in het zelfde schuitje. En ik kon (gebaseerd op mijn paar dagen meer ervaring), hen niet echt op sleeptouw nemen omdat ook ik nog met de zelfde vragen zat.
Humor echter zorgde er voor dat we niet in een soort van negatieve neerwaartse spiraal belandde. De scherpe kantjes van de gedeelde frustratie konden worden bijgeschaafd. We waren opzoek naar verborgen camera’s, misschien zaten we in een reality show uitgezonden op de griekse televisie. Zet 4 mensen in een boerderij en zie wat er gebeurd. Wat ze dan in iedergeval hebben kunnen zien is hoe wij brood hebben gebakken.
De communicatie en de relatie tussen Costa en mij werd per dag beter. Ik hield gewoon vast aan mijn vragen, aan mijn ideeen, aan mij zelf. Costa ging ook beter om met het benaderen van de anderen. Twee kleine confrontaties wat ik niet als zodanig herkende zijn op een “vreedzame” manier afgehandeld. Met het bespreken ervan raakte hij opener, wat uiteindelijk voor hem heeft geleid tot deel uitmaken van de “vrijwilligersfamilie”. Hij staat niet meer zo veel te boek als een werkgever.
Franceska en Inga zijn na een paar weken weer eigens weeg gegaan en anderen zijn erbij gekomen. Al het dagelijks werk voor wat betreft dier en land heeft zich geworteld. Ik weet wat te doen, en ik doe het goed.
Het vervolg van deze post beschrijft echter dat het boeren slechts een heel klein deel uitmaak van deze “werkplek”. Ik ben hier niet om het boerenleven eigen te maken! Ik heb mij blijkbaar bij iets heel anders aangemeld. Ik help mee aan het ontwikkelen van ecologisch cultureel educatief centrum. Dus geen boer zoekt vrouw auditie voor mij!
Ik schreef eerder ook iets als eigen initiatieven starten. Een iniatief wat wordt vertaald in werk / project en moet leiden tot iets wat blijvend zichtbaar is. Iets dat bijdraagt aan deze plek en herkenbaar is in de toekomst. Eigenlijk wat bijdraagt aan de levensvatbaarheid en groei van deze plek.
Ik ben vanaf het begin al geinteresseerd hoe deze plaats levensvatbaar kan zijn. Er komt niets binnen, er gaat alleen maar geld uit. En dat wordt in mijn beleving gereflecteerd in de staat van het land wat bewerkt wordt. Namelijk vooral dor met een beperkte hoeveelheid gewassen.
De 20 euro bijdrage per week van mij voor aanvullend eten, daar worden ze niet rijk van. En dat is alles wat ik betaal! Gratis een dak boven mijn hoofd en water en licht zou ik haast zeggen. Overigens van de periode dat ik hier zit, slechts 4 dagen electriciteit genoten! daarna gebruik gemaakt van mijn wakawaka en petzel. Een airconditioning ben ik maar ergens anders gaan zoeken (cafe en bar). Maar dat terzijde.
Na wat gesprekken met Costa en een aantal partners van hem, begrijp ik dat zij aan het worstelen zijn met hoe ze de plaats levensvatbaar kunnen houden. Ze zijn gaan beseffen, hoe idealistisch ze ook zijn, dat er geld gegenereerd moet worden. Inkomen door verhuur van faciliteiten, evenementen, muziek, catering tot zelfs gidsen die rondleidingen kunnen geven. En dit alles moet vallen binnen een ecologisch cultureel educatief centrum.
Ik heb mijn vaardigheden in organisatiekunde aangeboden om samen een leesbaar bedrijfsplan te maken. Er is een Griekse variant, maar dat is slechts leesbaar voor Costa zelf. Het lijkt hen wel handig er een te hebben waarmee je op pad kan gaan om o.a. geldschieters te vinden
Samen met Naag en Dimitri (IT-er) aan een website begonnen die werkende functionaliteiten heeft. De huidig website is passief met suggestieve knoppen. Je klik je suf maar er gebeurt niets. Al met al, we maken dus een aktieve evenementen site. Hiermee zou o.a. de geldstroom mee opgang moeten komen.
Mijn tijd is ook besteed aan het bouwen van een Dome (grote iglo tent). Deze zal voor verhuur worden aangeboden. Ook heb ik nog een infrastructuele wijziging doorgevoerd, namelijk het ontwerpen en installeren van een automatisch irrigatie systeem. Ben dus aardig bezig geweest en nog bezig, denk ik zo
Ik heb een workshop gegeven over veranderen. Deze diende als een soort pilot en was gratis aangeboden. Er werd tenslotte gevraagd om vaardigheden te delen en als er een vaardigheid is die ik “beheers”, dan is het wel veranderen 😉 Facebook ingeschakeld om mensen geintresseerd te krijgen om deze workshop bij te wonen. Waar ik rekende op plm. 12 geintresseerden, druppelde er naar schatting 28 mensen binnen. Het uurtje wat ik er voor uitgetrokken had, werd uiteindelijk 2 uur. De interactie was behoorlijk intens, wat ik erg goed vond.
De weken na de workshop kwamen er steeds meer Grieken (o.a. die de workshop hadden bijgewoond) hun gezicht laten zien. Het blijkt dat de plaats hier toch enige interesse op wekt. Sommige zien de mogelijkheden en komen om deze te bespreken.
Anderen zijn er om te rusten of te helen. Zij hebben iets triest over zich en ik zie veel troostende gebaren. Ik heb er zelf geen intensief contact mee maar onderling en met andere vrijwilligers werd er tot in de late uurtje gesproken. Er ontstond het idee gevoel dat ik in een commune beland was wat wel een beetje oncomfortabel aanvoelde. Nu begin ik mij ook af te vragen of ik in een wereld van alternatievelingen en activisten waarin ik terecht ben gekomen? Veganisten, vegetariers dicht bij moeder aarde zo het schijnt.
Ook lijkt het of iedereen die ik hier nu ontmoet in een wereld van Buddha, sjamaan, swami, Guru, yoga, reflectie, meditatie, sociocratie en meer leeft. Iedereen lijkt ook zeer belezen. Ik krijg het gevoel alsof ze ook de Kamasutra door en door kennen. De termen vliegen mij om de oren. Ik voel mij een beetje als analfabeet. Geen idee waar ze allemaal naar verwijzen. Ze groeten allemaal de zon.
En toch elke ochtend als ik met mijn olijke kop ongeschoren en harry potterbril op, hen ontmoet en vol energie vraag of ze een goede nacht hebben gehad en of ze zin hebben in de nieuwe dag, komt er een aarzelend antwoord uit met telkens weer een ja…maar reactie.
Hmmm, willen vasthouden aan levensleer uit andere culturen, en vertalen naar westerse toepasbaarheid, werkt misschien niet zo goed. Misschien toch een cultuur verschilletje.
Wat prijs ik mij gelukkig dat ik vooral geloof in mijn eigen levensmotto, “leef elke dag als of het mijn eerste is”. Laat mij maar elke dag mijzelf en mijn omgeving opnieuw ontdekken.
Vooralsnog een nieuwe ontdekking, het is geen boerderij, het is geen commune het is een Ecologisch cultureel educatief centrum.