De scholen zijn uit! De stranden van Humewood en Summerstrand worden overspoeld met feestvierende en braaiende (BBQ) dagjes mensen. Dat zal de komende maand ook zo blijven. Het vakantiegeld is uitgekeerd en dat gaat in de drank- en voedselpot. Voor mij is het werk opgehouden. Maranatha is leeggelopen. De kinderen, jongeren en ook een aantal volwassenen zijn naar familie. De temperatuur in PE loopt al op tot boven de 30 graden. Met een natuurlijke ventilator die nagenoeg elke dag aan staat is het aardig uit te houden. Een flinke zuid-oosten wind. Het is Januari 2020 en de zomervakantie is aangebroken in Zuid-Afrika.
Mijn zomervakantie vier ik Nederland. Begrijp ik het concept zomervakantie wel? Ik ga de mijn bekende warmte die niet aan klimatologische veranderingen onderhevig is omarmen. Gezin, familie en vrienden. Op zoek naar zoveel mogelijk knuffels en hugs. Want zoveel mooie mensen als ik tegen kom in PE, genegenheid vind ik vooral hier in Nederland.
Mijn standplaats is Rotterdam. Bij Broer Hum. Dat is inschikken in bed 🙂 en elkaars gesnurk en ontluchting trotseren. Ik word meegenomen in het dagelijkse leven van mijn broer en dat is mij bijzonder veel waard. Tijdens mijn verblijf word ik blootgesteld aan verleiding. Veel verleiding! Mijn verslavingsgevoeligheid komt behoorlijk boven drijven. Een overvloed van eten, drank (port!), snacks, zomaar voor de grijp. En ons kent ons, ik ben wel erg makkelijk te verleiden. Later zal blijken dat ik met overgewicht weer terug ga naar PE.
Na een intiem en gezellig oud en nieuw in Rhenen (dineren, dansen en wandelen) stond een weekend ophalen van mijn gezinsleven op de agenda. In Hoenderloo. Wat een heerlijkheid en warmte is dat met mijn kinderen. En niet alleen vanwege de sauna en openhaard. Ik voel mij ook zo trots als een pauw. Met ons 6-en (met Scott) een weekeind tjillen, sauna-en, eten, drinken, snoepen, wandelen en spelletjes. Voor de insiders, geen spacepernoten dit jaar!
Tijdens de boodschappenronde sloeg de realiteitszin weer toe. In Nederland boodschappen doen kost geld. Behoorlijk wat geld. Mijn blik dwaalde over de volle winkelwagen en stelde vast dat de hoeveelheid “gezonde” etenswaren er een beetje bij ingeschoten was.
Dit weekeind is waar ik erg naar uitkeek. Andrea en Wouter hebben 2 “verstekelingen” meegenomen. In Juli verwachten zij een tweeling en de twee meiden, ja meiden!!! zijn goed geborgen meegekomen. Ze hebben nu al mogen ervaren hoe dingen gaan in de familie Hofman. Dat ik mijn titel als allerliefste papa kwijt raakt zal ik met blijdschap accepteren. Wouter zal een geweldige pap worden.
Of ik mijn levensloop, mijn masterplan, mijn reizen zal veranderen door dit verwachtte feit? weet ik nog niet. Voor nu zou ik denken dat het een mooie droom is dat mijn kleinkinderen mij op een kerstdag bezoeken op mijn fantasy Island.
Roswinkel (Hein en José) is ook aan gedaan. Een fijne dag op de boerderij. Ons beider familie kwam ter sprake en ook Cambodja en SCCO. Ik speel met de gedachten daar te gaan “rondkijken” en hand en spandiensten te verlenen. Op José haar vraag of gebeurtenissen in Nederland mij bezig houden, is mijn antwoord nee.
In PE leef ik in mijn kleine bubbel, bezig met lokale uitdagingen, werk, ontmoetingen, verwondering en verdriet en vreugde. Dat is mijn werkelijkheid. Uiteraard heb ik wel oor naar wat mijn kinderen, familie en vriendschappen in Nederland beleven. Ik wil zoveel mogelijk er ook voor hen zijn. Hoe groot de afstand ook mag zijn, probeer ik die zo klein mogelijk te maken.
Hein heeft mij op de scooter naar het station gebracht. Misschien om mij het eventuele transport in cambodja te laten ervaren 😉
Terugkomend, op het bezighouden van mijn persoontje met de gebeurtenissen in Nederland, raak ik gedurende mijn verblijf in NL meer en meer bewust van de werkelijkheid alhier. Het bestaan van landelijke- en wereld politiek, aanslagen, vervolging, sancties, militair ingrijpen, nucleaire mogendheden, vluchtelingen discussies. Allerlei zaken die ik probeer te ontvluchten met mijn vertrek uit Nederland worden weer zichtbaar. Ik kijk weer NOS.nl en wij youtuben veel. Een hoop wordt weer zichtbaar. De uitspraak van 2019 is toch wel “we got the oil”. Ik wil toch zo snel mogelijk weer mijn belangen en aandacht zien te verleggen. Groot denken, doe ik niet meer. Er is geen holistische benadering vanuit mijn persoon, simpelweg omdat mijn brein daar te onderontwikkeld voor is. Oh en ik heb geen zin meer in medicijnen.
Het ontmoeten van zus Marilyn en mijn nichtjes is er een van vrolijk weerzien. Warmte volop. Het is een hele poos geleden dat wij elkaar gezien hebben. Wel wetende dat we niet uit het hart zijn. Midden in een renovatie met een dixie voor de deur is het duidelijk dat we daar niet erg comfortabel kunnen bijkletsen, dus onderweg naar Kiki. Daar lekker aan de koffie gezeten om vervolgens met ons allen naar Weert af te reizen om te sushi-en.
Natuurlijk ontbreekt de Hof-mannen dag niet! Locatie Rotterdam. Poolen, pitch en putt, memory Lane, drinken, drumsticks eten en mannenpraat en de charmeurs uithangen. De invulling van een hof-mannen dag zoals wij het kennen.
Deze keer niets van dit alles. Hoe anders kan het gaan. Vandaag gingen wij de diepte in. Marion is meegekomen. Ze kan haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Daarmee heeft zij dus een plekje verworven in deze post 😉 Wat doen die Hof-mannen op zo een dag.
Vandaag is het vooral veel luisteren en praten. Een stel oudere mannen uit het zelfde nest die naar elkaar kunnen luisteren. Poe hee! Marion luisterde mee, en ze nam deel.
Voor de trouwe lezers die ook nieuwsgierig zijn hoe een hof-mannen dag er uit ziet hier nog een impressie.
Na een goede Aziatische dish, kwam er een samenvatting van hoe Marion ons als broers ziet. “Jullie hebben allemaal een harde kant maar evenzo ook een hele zachte kant. Wie op wie lijkt is een beetje langs mij heen gegaan. Bij mijn naam heb ik mijn oren gespitst en heb ik “is een beetje speciaal” onthouden. Tijdens de thuisgang werd ik herinnerd aan het boek “Think like a freak” wat ik van mijn collega’s heb gehad bij mijn vertrek.
Mijn tijd in Rotterdam geeft mij steeds meer een vertrouwd gevoel. Tussen 1980 en 2000 heb ik gewerkt in hartje Rotterdam. Waar ik mij nu rond beweeg is herkenning. Ik heb mogen genieten van de mannen avonden (woensdag) het internationaal film festival, de stadswandelingen, havens en vriendschappen. Hum zijn vriendenkring wordt al decennia gevierd. Het is mooi om daar getuige van te mogen zijn. Wekelijks zien zij elkaar.
Ruim 2 jaar geleden heb ik Yvonne voor het laatst gezien. Een Rotterdamse waar ik al jaren spontaan bij ga glimlachen. Als ik over jaren praat, gaat het terug tot 1981. Als collega’s hebben we elkaar leren kennen en werd een long-life vriendin. We hebben afgesproken met elkaar in het vroegere first business club. (stadhuisplein) Een café in het pand waar zowel zij als ik jaren hebben gewerkt. Herinneringen werden weer opgehaald. In mijn tijd als PC specialist zat ik nog weleens onder de tafel met stekkertjes te knoeien 😉
Mijn vakantie wens was om veel heel veel knuffels en hugs te ontvangen. En dat heb ik zeker gekregen. Lucky me! Ik kan er weer tegen. Op naar de die andere warmte en andere realiteit.