Het is stil aan de overkant. Dat is zo een beetje waar we nu achter komen. Begonnen aan de oostkust in Christchurch en nu aangekomen in west-port aan de westkust. Je merkt dat het vakantie seizoen voorbij is. Many vacancies at motels, hostels, b & b and campsites. Veel vacancies bij motels, hostels, b&b en campings.
Even dachten we dat we maar met 2 busjes op een camping gingen staan, maar na zessen stonden er al weer een stuk of 15. Nog steeds niet veel overigens.
Busje netjes geparkeerd, een picknick tafel toegeëigend en naar het strand gelopen. 2 minuten lopen! wandelen is in deze dus het verkeerde woord. Een mooie locatie waarbij we de zon kunnen zien ondergaan. (hebben we nu niet opgelet overigens)
Ik blijf mij verbazen over de verschillende landschappen die dit land rijk is. Ook vandaag weer de mooiste overgangen gezien, bergen die zich storten in de zee. Dan weer jungleachtige plaatjes, stranden, grote golven, rotspartijen en we hebben de pancake rocks gezien.
Nicolas, iemand uit Tahiti en met zijn gezin op vakantie, vertelde ons over deze pancakes. hoe geweldig dit is. We hadden eigenlijk geen idee waar hij het over had, en dachten echt dat de pancakes een zelfde soort attractie waren als de Fegburgers in Queensland.
Hij was ook een beetje moeilijk te begrijpen (hij spreekt frengels haha)
Ik merk dat ik veel wat ik zie en ervaar opschrijf, vooral om het niet te vergeten omdat mijn geheugencapaciteit een beetje tekort gaat schieten. (mijn processor is ook al een beetje uit de tijd) . Het geeft mij ook de mogelijkheid het geschrevene met mijzelf te bespreken. Ben tenslotte niet alleen met vakantie vieren bezig. Ik wil graag mijn leven vieren. En daar helpt deze reis bij.
Ondertussen een mailtje gehad van projects abroad, Met de opening dat Fiji nu wel dichterbij komt en of we alles geregeld hebben, en er klaar voor zijn. Tevens de vraag of ik ook een weblog heb. En deze heb ik haar dus doorgestuurd. Ook zal ik in Fiji min of meer van Andrea gescheiden worden. Zij zal de nachten in gaan met een zuid Koreaanse op haar slaapkamer. Ik heb een kamer en bed voor mij alleen. Andrea dolgelukkig, hoef ze die doppen niet meer in haar oren te doen 😉
De volgende ochtend werden we wakker met getik op Woody. Regen! dat was niet echt de afspraak. Het is niet dat wij overigens het weer in de gaten houden. Tot nu toe alleen vandaag overdags regen gehad. En 2 keer geregend terwijl we op twee oren lagen ( Andrea een oor en ik een oor ;-))
Ik was al vroeg aan het rondrennen om te proberen de video van mijn sprong op Googledrive te krijgen. (YouTube was misschien beter geweest) Andrea draaide zich nog een paar keer om. Ik had een pc gevonden dus opladen die handel. Het is uiteindelijk denk ik gelukt. Krijg ik wat reacties terug, dan zal ik de video openbaar maken
Nadat Andrea ook uit bed was gekropen, heb ik een was gedraaid en gedroogd, en is Andrea op zoek gegaan naar ontbijt. We hadden geen melk en geen brood. Slechts een stuk kaas, salami en water en thee Tegen de middag hebben we weer eerst wat etenswaren ingeslagen. die avond bedacht dat we Andrea’s all time favorite (wraps) gingen eten.
Daarna door gereden naar the seal colony. Een mooie wandeling gemaakt richting de vuurtoren hoewel we niet bij de vuurtoren zelf zijn gekomen. We hebben heerlijk genoten van de omgeving en van een rots partij waar zeehonden hun heil hadden gezocht. Mooi op een afstand konden wij hun doen en laten aanschouwen.
Ik mag nu aannemen dat de dieren geen last hadden van ons toeristen. We stonden dan ook ver boven hun, op meer dan 100 meter afstand van hun af.
Wat een geweldig gezicht dat deze dieren gewoon bezig waren met hun dagelijkse gang van zaken, sommige niets doen, de kleinere denk ik een beetje met elkaar aan het ravotten. en hier en daar een zuigeling. Geweldig om dit te zien, waarbij ik zelf het gevoel had van respect voor dit schouwspel.
Tegen 5-en liep de camping weer vol, Andrea had een Australische dame geholpen met het aanmelden op een internet pc. Daarna wat tips uitgewisseld over het zuider en noorder eiland. Zij maakte de tour de NZ precies andersom.De avond hadden we bezoek van twee jonge dames (5 en 8) die het blijkbaar gezellig vonden bij ons. Ze bleven maar kletsen. De grootste verbazing die ze hadden was waarom Andrea en ik zoveel verschillen van huidskleur 😉 Andrea heeft haar best gedaan het uit te leggen. (een echt juf hoor)
Verder was het een rustige dag. Bijna het boek uit dan kan ik het nog eens doorlezen. De volgende dag hebben we weer een langdurige reis voor de boeg, het Abel Tasman national park. Moet ook sensationeel zijn.